Rozdział 5

Cześć! :)
Nowy rozdział przed wami.
Ponownie dziękuję, że czytacie, komentujecie, dodajecie do obserwowanych. Wiele to dla mnie znaczy, naprawdę.
W zakładkach pojawili się bohaterowie. Zapraszam, jeśli nie macie aż tak bujnej wyobraźni co do niektórych postaci. :)
Wyjeżdżam na cały tydzień, może dłużej, więc nie wiem, kiedy znów coś dodam. Oczywiście zrobię co w mojej mocy, by cokolwiek napisać.
Jeszcze raz dziękuję za wszystko i nie przedłużam.
Buziaki! :)

__________________________________________________

Harry stał jak sparaliżowany. Wpatrywał się w chłopaka, który lekko zaskoczony zmarszczył brwi.

To w ogóle możliwe? Jakim cudem nie znajduje się w „Punk’D”*? A może jednak…

Jeszcze dziś rano marzył o ponownym spotkaniu bruneta, a teraz nie mógł wydusić z siebie słowa. Czuł się jak idiota. Zbiera szczękę z podłogi, podczas gdy on skanuje go błękitno-szarym spojrzeniem. Może miał paranoje, ale w jego oczach dostrzegł coś dziwnego. Jakiś przebłysk arogancji i sceptycyzmu.

- Panie Styles? – nie doczekawszy się żadnej reakcji, Ratliff, który wprowadził gościa do gabinetu, przeniósł wzrok na przyjaciela. – Czy wy się znacie?

Chłopak przygryzł wargę, próbując pohamować uśmiech.

- Powiedzmy.

Harry potrząsnął głową i odgarnął z czoła uporczywą grzywkę. Nie będzie tak sterczał do końca życia.

- Dziękuję, panie Ratliff - odchrząknął, strzepując z T-shirtu niewidzialny pyłek.

Blondyn najwidoczniej nie pojął aluzji. Harry utkwił w nim szmaragdowe tęczówki, starając się zwalczyć swoją nagłą zmianę nastroju. Przerażenie wyparowało, ustępując miejsca nieuzasadnionej irytacji.

- Panie Ratliff? – ponownie przywołał jego uwagę, pokazując dłonią na uchylone drzwi. – Dziękuję.

- Oh – zmieszał się. – Oczywiście – speszony opuścił pomieszczenie, uważnie lustrując czubki czarnych butów.

Harry powoli przeniósł wzrok na swojego towarzysza, który wydawał się nadzwyczaj rozbawiony zaistniałą sytuacją.

- Czy pana coś śmieszy, panie… - zaaferowany ostatnimi wydarzeniami, kompletnie zapomniał z kim ma do czynienia.

- Po prostu Leighton – zmniejszył dystans między nimi i wyciągnął rękę.

Harry dyskretnie przyjrzał się tatuażom na odsłoniętych przedramionach. Adrenalina buzowała w jego żyłach, kiedy przez parę sekund wymieniali uścisk dłoni.

- Leighton – powtórzył. – Siadaj, proszę. – wskazał na krzesło naprzeciw niego.

- Chyba nie masz aż takich wyrzutów sumienia – wypalił, wprawiając Stylesa w niemałą dezorientację.

- Proszę? – oparł się o biurko, łapiąc jego złośliwe spojrzenie.

- Kiedy wszedłem, wyglądałeś, jakbyś zobaczył trupa. Serio, nie gniewam się, że nie umiesz chodzić po prostych chodnikach.

Harry uśmiechnął się. Zuchwałość oraz bezpruderyjność idealnie odzwierciedlały te wszystkie dziary i kolczyki.

- Wydawałeś się milszy na tym prostym chodniku, Leightonie – skwitował, stukając palcami o kolano.

- Pozory mylą, Harry – zagryzł wargę.

- Służbowo panie Styles, proszę – zasiadł za biurkiem, kartkując papiery. Wiedział, że Leighton nie spuszczał go z oczu, ale potrzebował chwili oderwania się od jego badawczego spojrzenia.

- Więc, panie Styles… - wyraźnie zaakcentował nazwisko, wygodniej rozpierając się na swoim miejscu. – Chciał się pan ze mną spotkać?

Znalazłszy odpowiedni kwit, Harry odetchnął cicho, podnosząc głowę znad sterty dokumentów.

- Owszem. Zainteresowały mnie twoje materiały. A konkretnie ten – podsunął mu utwór „Skin”, odwracając kartkę drukiem w jego kierunku.

Wyraźnie zdziwiony, przejechał palcem wskazującym po dwudniowym zaroście.

- Cóż… - przeciągnął samogłoskę, podnosząc wzrok na Harry’ego. – Nie spodziewałem się.

- Dlaczego? Przecież to świetny tekst.

- Też tak sądzę – uśmiechnął się. Miał śliczny uśmiech. – Po prostu nie dam ci zrobić z tego kolejnej komercyjnej sieczki.

- Nie zbyt ro…

- Napisałem do tego podkład – wtrącił się. – Dużo nad nim pracowałem, lecz wszystkie wytwórnie, które do tej pory odwiedziłem, chciały podłożyć pod to jakieś pieprzone pop lub R’n’B – prychnął. Nawet nie przejął się swoim mało wyważonym słownictwem.

Harry tylko uniósł brew, trawiąc to, co właśnie usłyszał. „Chesire East Records” miało na celu „pieprzony pop lub R’n’B”. Tylko taka muzyka wybijała się w mediach.

- Masz tę ścieżkę dźwiękową? – pytanie mimowolnie wyrwało się z jego ust, nim zdążył ugryźć się w język.

- Mam nawet demo – wyraźnie skonfundowany, wyprostował się, opierając łokcie o blat. Znajdował się teraz bardzo blisko, niemal na wyciągnięcie ręki. Harry przełknął głośno, ostrożnie odsuwając się i opierając na krześle. Zapach mocnej wody kolońskiej już zdążył zawładnąć jego zmysłami.

- Podrzucisz mi jutro?

- Dlaczego? Przecież…

- Więc jesteśmy umówieni, Leightonie – okrążył pomieszczenie, podchodząc do wysokiego regału pełnego segregatorów. – To dla ciebie – podał mu wizytówkę. – Pokaż to recepcjonistce, powołaj się na mnie, a wpuści cię bez problemu.

Brunet wpatrywał się w niego przez chwilę, jednak schował kwitek do kieszeni.

- Miałem dobre przeczucie – rzucił, podnosząc się z miejsca.

- Jakie, jeśli można wiedzieć?

Leighton oparł się o framugę. Zawadiacki uśmieszek czaił się na jego delikatnych ustach.

- Tommy mówił, że jesteś świetny i powinienem spróbować.

- Bez przesady.

- Poważnie. Chciałem dać sobie spokój, ale byłbym kretynem, odrzucając ofertę Harry’ego Stylesa.

Harry powoli wypuścił powietrze z płuc. Ledwo zdawał sobie sprawę, że wstrzymuje oddech za każdym razem, gdy przeszywają go szare tęczówki chłopaka.

- Nie powinieneś rezygnować, Leighton – polubił jego imię. Mógłby wymawiać je godzinami. – Zasługujesz na chwilę uwagi ze strony najlepszych ludzi w tym fachu.

- Czuję się doceniony, Harry - zrobił młynka oczami, zakładając ręce na piersi. Prowokował go.

- W sprawach służbowych panie…

- Obawiam się, że moja wizyta dobiegło końca, Harry – mrugnął, otwierając drzwi. – Na razie.

I wyszedł. Tak zwyczajnie wyszedł, kończąc najkrótsze spotkanie biznesowe, jakie Harry kiedykolwiek przeprowadził.

Westchnął przeciągle, z powrotem zapadając się w miękki fotel.

- Co do cholery… - pokręcił głową, uderzając czołem w blat. Przymknął powieki, reasumując minione 10 minut swojego życia.

- Ej, Harry?

Styles jęknął, mamrocząc coś niezrozumiałego.

- Co?

- Idź sobie, Lambert.

- Mowy nie ma. Kim jest ten zombie boy, z którym minąłem się w korytarzu? – usiadł na biurku, ciągnąc Harry’ego za loki.

- To boli – fuknął, chichocząc. Odepchnął dłoń przyjaciela i pomasował obolały kark. Napotykając ciekawskie spojrzenie Adama, wiedział, że jest na przegranej pozycji.

- Kolejna zmora zawodowa.

Czarnowłosy potakująco kiwnął głową. Zamyślił się, nieobecnym wzrokiem błądząc po bałaganie na biurku.

- Nie dam ci jego numeru – wyprzedził pytanie chłopaka, nim zdążył choćby otworzyć usta.

- Wcale nie chciałem jego… Dobra – podniósł ręce w poddańczym geście, dostrzegając pełny politowania wzrok Harry’ego.

Styles zaśmiał się, rozwalając misternie ułożoną fryzurę Adama. Lakier, który miał we włosach, z łatwością skleiłby pokaźny stos papierowych ludzików.

- Ej! – zeskoczył z blatu, na którym wciąż siedział.

- Karma – Harry pokazał mu język, po czym sam wstał, chwytając czerwoną teczkę. – Chyba się zbieram.

- Spóźniasz się i urywasz wcześniej? Też chcę!

- Ktoś musi ratować moją firmę. Powierzam ci to odpowiedzialne zadanie.

Lambert prychnął i podszedł do wyjścia.

- Bywasz okrutnym szefem.

- A ty upierdliwą sekretarką – zachichotał na widok środkowego palca wymierzonego prosto w jego stronę. Czarnowłosy opuścił biuro, teatralnie trzaskając drzwiami.

Harry uwielbiał Adama. Obawiał się, że skoczyłby za nim w ogień, jeśli tylko zaszłaby taka potrzeba. Zawsze poprawiał mu humor, jednocześnie wiedząc, kiedy pora przystopować z żartami. Był idealnym typem przyjaciela, który kopnie cię, gdy zwątpisz, opieprzy, gdy przesadzisz i zrobi upokarzające zdjęcia, gdy zaśniesz w pracy.

Uporządkował parę pism, resztę zostawiając na jutro. Leighton wytrącił go z równowagi na cały wieczór.

Doprowadził pokój do porządku, zgasił światło i wyszedł na korytarz.

- Veronica? – zwrócił się do młodej sekretarki, która dobitnie znudzona przeglądała facebooka.

- Tak, panie Styles? – zerwała się na równe nogi, chowając monitor za plecami.

- Wychodzę wcześniej. Oddaj to, proszę, Randy’emu Jacksonowi z samego rana – położył na ladzie skoroszyt.

- Oczywiście – przytaknęła. – Ed Sheeran pytał o pana, ale był pan zajęty, więc…

- Sam do niego zadzwonię. Dziękuję – rzucił przez ramię, wchodząc do windy.

- Do widzenia, panie Styles – usłyszał, nim drzwi zatrzasnęły się z nieprzyjemnym zgrzytem.

- Nie znoszę wind – bąknął pod nosem. Przymknął powieki, ignorując powitania i pożegnania, kiedy na kolejnych piętrach winda zatrzymywała się, przyjmując nowych pasażerów. Czuł się zmęczony, chociaż wcale nie zrobił dziś wiele. Wykończyło go parę minut przesyconych napiętą atmosferą. Parę minut, które w nocy nie dadzą mu zasnąć.

Odetchnął z ulgą, kiedy wreszcie znalazł się na podjeździe uroczego domku w przestronnej dzielnicy. Wysiadł z auta i zadzwonił do drzwi. Ciche szczekanie rozniosło się echem po najbliższej okolicy.

- Harry!

- Cześć, Mirando – ucałował kobietę w policzek i przestąpił próg mieszkania. – Przyjechałem po zgubę.

- Jest w salonie. Napijesz się kawy?

- Niestety, męczący dzień. Może innym razem – uśmiechnął się przepraszająco.

- Ale szarlotkę i tak zapakuję – poklepała go po ramieniu, znikając w kuchni.

Harry skierował kroki do salonu.

Leo leżał na ziemi, głowę opierając o masywne ciało labradora, nie bacząc na zmarnowaną minę psiaka.

- Puk puk.

Chłopczyk w pośpiechu wskoczył Harry’emu na ramiona. Uradowany kundel otarł się o nogi Stylesa.

- Cześć! – Leo uśmiechnął się, ukazując wszystkie dziury w miejscach, gdzie brakowało mu zębów.

- Widzę, że wymęczyłeś Snajpera – schylił się i pogłaskał psa, proszącego się o chwilę jego uwagi.

- Od razu wymęczyłeś – uroczo przewrócił oczami. – Po prostu potrzebowałem rumaka, a babcia nie ma konia.

- Pozwól, że nie spytam – Harry pokręcił głową z dezaprobatą, mierzwiąc loczki syna. Chłopiec westchnął, ponownie stając na nogach.

- Idziemy do domu?

- Tak. Szoruj po buty.

Leo ubierał się, z trudem wiążąc sznurowadła, lecz Harry cierpliwie czekał, wiedząc, że powinien pozwolić mu na trochę samodzielności.

- Proszę – Miranda podała mu reklamówkę wypchaną opakowaniami. – Ciasto, kompot domowej roboty i konfitura malinowa. Leo bardzo smakowała – popatrzyła na wnuczka z troską, na jaką stać tylko najbardziej rozpieszczające babcie.

- Przez miesiąc tego nie zjemy.

- Już nie przesadzaj – zaśmiała się, całując Leo w czoło.

- Pa, babciu! – wybiegł na zewnątrz, wpadając na drzwi od samochodu. Harry odblokował je przyciskiem, patrząc, jak chłopiec gramoli się do środka.

- Harry? – wzrok Mirandy skupił się na nim. Wiedział, że Judith nie omieszkała wspomnieć o ich sprzeczce. – Poukładaj to sobie, dobrze? – uśmiechnęła się, biorąc go w objęcia.

Był wyraźnie oszołomiony. Nigdy nie mieli złych stosunków, a żarty o teściowej w żadnym wypadku nie padały z ust Harry’ego – trafił na cudowną, wyrozumiałą kobietę. Zwyczajnie zadziwiło go to, że Miranda wydawała się pełna współczucia i empatii. 

- Postaram się – odwzajemnił uśmiech. – Jeszcze raz dziękuję za dzisiaj.

- I tak się sama nudzę jak diabli – westchnęła. – Wpadajcie częściej.

- Oczywiście. Do zobaczenia – pomachał jej, wsiadając do sedana.

Leo całą drogę opowiadał o tym, co dziś obejrzał w telewizji, jakie warzywa ma babcia w ogródku i jak przyczynił się do ugotowania obiadu. Harry słuchał uważnie, jak zawsze, choć przyłapywał się na całkowitym odpłynięciu w temat zatytułowany „Leighton”.

- A tobie jak minął dzień?

- Słucham? – Leo nigdy nie pytał. Był zbyt zaaferowany swoimi własnymi przeżyciami.

- Jak minął ci dzień?

- Całkiem dobrze – uśmiechnął się, zaglądając w lusterko wsteczne. Złapał poirytowane spojrzenie chłopca. – Okej, masz mnie. Potwornie.

- Jakiś debil cię zdenerwował?

- Nie mów tak! Nie wypada!

- Wujek Niall…

- Wujek Niall kiedyś dostanie ode mnie z plaskacza.

- Mówiłeś, że nie wolno się bić – Leo uniósł brew, kopiąc Harry’ego w siedzenie kierowcy.

- Czasami nie ma innej opcji – westchnął. - Ale tobie nie wolno! – dodał po chwili, kiedy spostrzegł ten filuterny uśmieszek niewróżący nic dobrego.

Kiedy wreszcie dojechali, Harry zmarszczył brwi, widząc fiata Judith na podjeździe.

- Mama jest w domu! – krzyknął Leo, wybiegając od razu po zatrzymaniu samochodu.

Skonsternowany Harry zablokował auto i ruszył do środka, szykując się na kolejną dawkę docinków i dziecinnych zachowań. Nawet tutaj nie mógł odpocząć.

- Judith? – zdjął buty, kurtkę i wszedł do kuchni. – Judith? – zmartwił się, widząc podpuchnięte oczy blondynki. – Coś się stało? - rozejrzał się w poszukiwaniu Leo. Najwidoczniej jest już w swoim pokoju.

- Harry – westchnęła, bawiąc się obrączką na palcu. – Harry, ja…

- Hej... – podszedł bliżej, przytulając ją do siebie, kiedy tylko zaniosła się szlochem. Może i byli pokłóceni, może i miał mieszane odczucia względem dalszego małżeństwa, ale to nie oznaczało, że tak nagle przestało mu zależeć.

- Harry, jestem w ciąży.

Zamurowało go. Stał w osłupieniu wystarczająco długo, by wszystkie kończyny zdrętwiały i odmówiły posłuszeństwa. Odsunął się od Judith, którą wciąż obejmował, bez wzajemności.

- Harry – spojrzała na niego z przerażeniem.

- Będzie okej.

- Obawiam się, że… - zamknęła oczy i wzięła głęboki wdech. – Obawiam się, że to nie jest twoje dziecko.

*Punk'D - program, w którym gwiazdy wrabiają inne sławne osobistości.