Rozdział 19

Witajcie.

Po prostu dziękuję wszystkim komentującym. Naprawdę dajecie mi niezłego kopa, choć ostatnio mam problemy, które uniemożliwiają mi częste pisanie. I tak dziękuję za wszystko. Jesteście cudowni.

Kukułka

__________________

- Harry, słuchasz mnie? - Styles podskoczył na swoim krześle, kiedy Demi szturchnęła go w ramię. – Tak też myślałam – bąknęła pod nosem, biorąc ze stołu szklankę, o którą go prosiła. Upchnęła ją wraz z innymi naczyniami, uruchamiając zmywarkę.

- Przepraszam – Harry uśmiechnął się niemrawo, niechętnie odwracając wzrok od Leightona i Nialla, którzy wymieniali się „tajnymi” trikami, co rusz przygrywając jakiś akord na dwóch starych gitarach Horana.

- Cieszę cię, widząc cię takiego… - usiadła obok, głęboko myśląc nad odpowiednim słowem. – Mogę powiedzieć, że jesteś szczęśliwy?  - bez chwili wahania Harry przytaknął, odgarniając grzywkę z oczu. – Więc cieszę się, widząc cię takiego szczęśliwego. Mimo wszystko.

- Po prostu na chwilę obecną nie myślę o Liamie. Bardziej martwię się, jak to wszystko wpłynęło na Zayna.

Harry na chwilę utkwił wzrok w swoim przyjacielu, który dowiedziawszy się, co zaszło między nim a Paynem, do końca kolacji nie odzywał się zbyt wiele. Siedział wyraźnie zamyślony, od czasu do czasu kręcąc głową na zadawane mu pytania. W międzyczasie rzucał niezbyt przyjazne spojrzenia w kierunku towarzysza Harry’ego, co jednak kompletnie nie zraziło Leightona do luźnych rozmów z Perrie, Demi czy Niallem.

- Liam zawsze był mu bliski – Demi westchnęła, podążając za wzrokiem Harry’ego. – Musi to przetrawić. Ciężko jest być pomiędzy dwiema stronami, na których ci zależy.

- Wiem, Dems – opuścił wzrok, kreśląc wzory na pobrudzonym przez dzieciaki obrusie. – Tylko czuję się z tym źle.

- Harry…

- To przeze mnie nie przyjął twojego zaproszenia. Gdyby mnie tu dziś nie było, spędzilibyście znacznie milszy wieczór.

- Powiedz to mojej córce – brunetka prychnęła, uśmiechając się na widok Vivi, która wciąż siedziała Leightonowi na kolanach. – A tak poważnie, Harry – położyła dłoń na jego ręce, zmuszając do podniesienia wzroku. – Liam to także mój przyjaciel, ale kierując się tylko i wyłącznie obiektywizmem, zapewniam cię, że za nic z świecie nie popieram tego, co ci zrobił. Kwestia mojego wybaczenia leży w tym, czy ty to zrobisz.

- Nie – Harry zdecydowanie pokręcił głową. – Przynajmniej nie w najbliższym czasie.

Demi przytaknęła niepewnie, próbując wymusić lekki uśmiech.

- Chyba będziemy się zbierać – w progu kuchni pojawiła Perrie, trzymając na rękach przysypiającą Sophię. – Jest dość późno.

- Tak, my też powinniśmy iść – Harry wyprostował się na miejscu, wymieniając z Demi porozumiewawcze spojrzenia. Bezdźwięcznie podziękował, po czym wyswobadzając swoją dłoń z jej uścisku, wstał od stołu.

Harry zawsze uwielbiał Lovato, a fakt, że zgodziła się wyjść za mąż za jego najlepszego przyjaciela, jeszcze lepiej wpłynął na ich udaną komunikatywność. Pod pewnymi względami Demi bardzo przypominała mu Eleanor – równie bezpośrednia i spontaniczna, potrafiąca przystopować w najbardziej odpowiednim momencie.

- Jak tam? – Harry ukucnął obok Leightona, Nialla i Vivi, rejestrując niechętnie wszechobecny bałagan.

- W porządku – Leighton uśmiechnął się, odwzajemniając ciepłe spojrzenie Harry’ego. – Zbieramy się?

- Chyba tak. Jest już późno.

- Jasne. Tylko pomogę Niallowi posprzątać.

- Dajcie spokój – Horan machnął ręką, zdejmując Vivienne z kolan Leightona. Dziewczynka ledwie przytomna oplotła rączki w okół szyi Nialla, zamykając oczy. – Zaraz wracam – uśmiechnął się, znikając w korytarzu.

Leighton podniósł się z podłogi, otrzepując spodnie.

- No co? – zmarszczył brwi, uważnie przyglądając się rozbawionemu spojrzeniu Harry’ego.

- Nic – Styles wzruszył ramionami, opierając się o framugę. – Chyba kupiłeś moją rodzinę. Przybraną, ale zawsze.

- Chyba nie masz na myśli Zayna, co? – chłopak zachichotał, a Harry nie mógł powstrzymać się, by samemu nie wybuchnąć śmiechem.

- Zayn to trochę inny typ człowieka. Daj mu czas.

Leighton odchrząknął, naśladując głos Malika.

- „Mam nadzieję, że Harry nie pożałuje, że cię spotkał”. Tak, rzeczywiście trochę czasu dobrze mu zrobi – zaśmiał się ironicznie.

- Powiedział ci, że… Niech go tylko…

- Daj spokój, Harry – pogładził go po plecach, mijając w przejściu. – Faktycznie jest późno, chodźmy już – oparł głowę o jego ramię, wzdychając cicho. – Twoja przybrana rodzina bardzo cię kocha.

- Leighton?

-Hmm?

Chłopak obrócił się, przywołany dziwnym tonem w głosie Harry’ego. Styles zmieszał się nieco, lekko kurcząc się pod wyczekującym spojrzeniem chłopaka.

- To dobrze, że ci się podobało.

Pevense uśmiechnął się, kręcąc głową w niedowierzaniu.

- Oj, panie Styles – prychnął w rozbawieniu. – Chodź – pociągnął Harry’ego za rękę, kierując się w stronę holu, skąd dobiegały wyraźne odgłosy krzątaniny Malików.

- Wszystko masz? – Perrie obwiązywała Jaydena szalikiem, sprawdzając, czy spakował swój plecaczek.

- Tak – chłopiec jęknął niechętnie, odwiązując materiał, jak tylko Perrie skupiła uwagę na Sophii.

- Mam nadzieję, że wpadniecie niedługo – Niall zszedł po schodach, pocierając kark. – Umieram z nudów na tacierzyńskim – bąknął z grymasem.

- Nikt ci nie kazał – Demi wystawiła język w jego stronę, żegnając się z Zaynem. – Ale wpadnijcie. Harry, Leighton, będziecie jeszcze w Londynie?

- Nie, raczej nie. Muszę urządzić się w Holmes Chapel – Styles wzruszył ramionami, narzucając kurtkę.

- Ale na pewno wpadniemy, jak się pojawimy  - dorzucił Leighton, ignorując pełne apatii spojrzenie Zayna.

- Super – Malik uśmiechnął się z przekąsem. – Gotowi? – wziął syna za rękę, w drugiej trzymając nosidełko.

- Idziemy – Perrie cmoknęła Demi w policzek i przytuliła się do Nialla.

- Do zobaczenia – Horan i Demi stanęli w drzwiach, odprowadzając ich wzrokiem.

- A wy dokąd, panowie? – Perrie wcisnęła się między Leightona a Harry’ego, puszczając Zayna przodem.

- Zatrzymałem się u Gemmy.

- Podrzucić was? – blondynka zatrzymała się przy swoim samochodzie. – Nie widzę tu twojego sedana.

- Przyszliśmy na piechotę. Jest ładna pogoda, spokojnie.

- Na pewno?

- Jedź już, co? – Harry pokręcił głową, zamykając za nią drzwi hatchbacka. – Na razie, Zayn – skinął w stronę Malika, który z mruknięciem odwzajemnił gest, zapinając dzieciaki na tylnych siedzeniach.

- Miło było cię lepiej poznać, Zayn – Leighton uśmiechnął się z przekąsem.

- Ciebie też.

Harry z mruknięciem dezaprobaty pociągnął bruneta za rękaw. Jeszcze raz pomachali Perrie, uśmiechającej się zza kierownicy, po czym powoli skierowali się wyludnioną ulicą Królowej Elżbiety.

- Uwielbiasz go prowokować, co? – Harry zaśmiał się, kiedy czerwone auto minęło ich z lekkim piskiem opon. Zayn pewnie nie był zadowolony z faktu, że wypił dziś alkohol, a jego żona ewidentnie nie była udanym kierowcą.

- Jest taki uroczy w swojej nienawiści – Leighton schował dłonie w kieszenie jeansów. – Powiedzmy, że sprawia mi to trudną do opisania satysfakcję.

- Chorą satysfakcję – Harry pokręcił głową, chowając twarz w szaliku. Może pogoda nie była aż tak ładna, choć niezła jak na londyński klimat.

- Gdyby wszyscy mnie polubili, szczerze mówiąc, zmartwiłbym się. Z ludźmi bez wrogów jest coś nie tak – westchnął, odpalając papierosa. – Chyba, że nazywają się Harry Styles – dodał pod nosem, wywołując uśmiech na twarzy Harry’ego.

- Ależ ja mam wrogów. Nie o wszystkim musisz wiedzieć.

- Naprawdę? Panią ze spożywczaka, bo nie oddałeś jej winnego grosika?

- Właściwie to pana ze spożywczaka – mruknął nieśmiało.

- Harry… - Leighton zatrzymał się w miejscu, mierząc go zdumionym spojrzeniem. – Jesteś niemożliwy – zachichotał, kiedy poważną mimikę Harry’ego zastąpił uśmiech. – Byłem skłonny ci uwierzyć.

Szli przez chwilę w ciszy, niemijani przez nikogo. Alejki odległe od śródmieścia nie cieszyły się popularnością w tak późnych godzinach. Nawet w czasie weekendu. Pobliskie domy wydawały się puste i samotne, nieoświetlone choćby żadnym pojedynczym światłem. Gdzieniegdzie pies warknął na nich z pobliskich ogródków, jednak i tak mogli czuć się kompletnie sami.

- O czym myślisz? – Harry skrycie przyglądał się chłopakowi, który wypalił papierosa, niedopałek zgniatając na przydrożnym murku.

- O mojej rodzinie.

- Oh – Harry zagryzł wargę, spuszczając wzrok na kostkę chodnikową. – Przepraszam.

- Przestań – Leighton wzruszył ramionami. – Po prostu masz wielkie szczęście, że trafili ci się tacy ludzie jak Niall, jak Demi. Nawet jak Zayn.

- Pod tym względem też uważam, że mam szczęście – Styles zgodził się, nie chcąc drążyć tematu. Wiedział, że Leighton nie miał własnych bliskich. – Wracamy jutro do domu?

- Jeśli chcesz – Pevense przytaknął nieco zaniepokojony, jednak nie zwrócił na niego większej uwagi.

Harry poczuł się źle. Leighton skrycie martwił się teraz o swojego nic niewartego ojca lub co gorsza rozważał, czy nie zostawić Harry’ego, skoro pochodzi z zupełnie innego świata. Harry przełknął gulę formującą się w jego gardle.

- Przepraszam, ja…

- Cii – Leighton przyłożył palec do ust, na co Harry zatrzymał się, marszcząc brwi. – Harry, proszę cię, chodź.

Wciąż nie rozumiejąc, ruszył dalej, do czego poniekąd zmusiła go dłoń Leightona, którą splótł wraz z jego własną. Mimo że nigdy nie trzymali się za ręce, Harry nie potrafił cieszyć się tym gestem. Coś było nie tak.

- Leigh…

- Możemy przyspieszyć? Ale nieznacznie, dobrze?

Machinalnie ruszyli nieco szybciej, coś pomiędzy biegiem a szybkim chodem.

- Co się…

- Nie odwracaj się, proszę – Leighton szepnął cicho, starając się utrzymać równe tempo.

Szli, a może raczej na wpół biegli, a głośny stukot ich butów odbijał się echem w martwej ciszy. Dopiero po bardzo wyraźnym i długim wsłuchiwaniu się, Harry doszedł do wniosku, że ich kroki pokrywają się z dwiema parami innych, znacznie cięższych, znajdujących się dość niedaleko.

- Leighton?

Serce Harry’ego znacznie przyspieszyło. Choć bardzo kusiło go, by spojrzeć za siebie, pamiętał, jak chłopak kazał mu zachować pozory.

- Harry, widzisz tamten park?

- Widzę – przytaknął, nie zdając sobie sprawy, jak bardzo złamał mu się głos.

- Kiedy tam dojdziemy, pobiegniesz w lewo, a ja w prawo, dobrze?

- Nie zostawię…

- Harry, proszę cię, nie teraz – Leighton odetchnął głęboko, na sekundę przymykając oczy. Wypuścił powietrze z płuc, mocniej ściskając dłoń Harry’ego. – Musisz mi zaufać.

Choć patrzyli przed siebie, Harry mógł wyczuć napięcie w jego głosie. Z jednej strony na pewno się bał, przynajmniej Harry był przerażony, nie mógł uwierzyć, że Leighton nie. Mimowolnie poczuł się pewniej, kiedy chłopak wykazał się determinacją i racjonalnością. Gdyby był sam, chyba nie potrafiłby obmyślić dobrej taktyki ucieczki.

- Wiesz, kto za nami idzie, prawda? – szepnął, kiedy poczuł jak dłoń Leightona powoli wysuwa się z jego własnej, zbliżając się do rozstaju dróg przy parku. Dopiero teraz zauważył, że lewa strona, w którą kazał mu się udać, była pogrążona w totalnej ciemności. Po prawej znajdowała się całkiem dobrze oświetlona ścieżka.

- Wszystko ci wyjaśnię. Na razie obiecaj mi, że pobiegniesz najszybciej, jak możesz. Gdziekolwiek, gdzie jest dużo ludzi. Tylko nie prosto do domu. Jak upewnisz się, że jesteś sam, wezwij taksówkę i jedź z powrotem do Nialla.

Leighton mówił szybko, grzebiąc w wewnętrznej kieszeni kurtki.

- Przyjedziesz tam?

Zbliżali się do parku w zastraszająco szybkim tempie. Kroki za nimi przybierały na sile. Były coraz bliżej.

- Leighton, obiecaj mi, że tam przyjdziesz.

Chłopak puścił dłoń Harry’ego, napinając mięśnie twarzy.

- Harry… - westchnął głośno. – Chciałbym…

- Przyjdziesz tam – Harry zaakcentował każde słowo, a adrenalina uderzyła w niego ze zdwojoną siłą.

- Przyjdę – powiedział w końcu, łapiąc spojrzenie zielonych tęczówek starszego mężczyzny. Nie przestawali na siebie patrzeć, czując pod stopami początek grząskiego gruntu pokrytego liśćmi i odłamkami szkła, które ktoś musiał tutaj rozrzucić. – Na trzy.

Harry przytaknął, próbując wziąć się w garść.

- Raz… Dwa… - wymienili ostatnie porozumiewawcze spojrzenie. – Trzy...