Rozdział 1

Cześć!
Miałam maleńkie opory, lecz w końcu udało mi się stworzyć rozdział pierwszy. Póki co, za wiele się nie wyjaśnia, ale jaki sens pisania, gdy podam wam wszystko jak na tacy. :)
Chciałam dodawać posty regularnie, ale w niedzielę wyjeżdżam na wakacje, więc możliwe, że kolejna część pojawi się dopiero za dwa tygodnie. Przepraszam.
Bardzo dziękuję za tak wiele miłych słów w komentarzach oraz na Twitterze. Jestem niesamowicie szczęśliwa, że mój styl pisania i pomysł wzbudzają wasze zainteresowanie.
Do napisania!

_________________________________________

„Cheshire East Records” tętniło życiem od świtu do nocy. Kiedy praca wre, nie ma miejsca na odpoczynek. Wszyscy pracownicy zdawali sobie z tego sprawę, biorąc nadgodziny, byle tylko wyrobić się w czasie.

Sezon wakacyjny od zawsze stanowił chrapkę dla wielkich wytwórni muzycznych. W końcu to latem najłatwiej wyprodukować prawdziwy hit, który porwie rzesze ludzi na całym świecie. Finalne listy przebojów nie raz bywają zadziwiające, lecz w tym roku właśnie o to chodzi głównemu kierownikowi „CER” – element zaskoczenia.

- Stary, to nie przejdzie – Harry pokręcił głową z rezygnacją. Rzucił plik kartek na ciemne dębowe biurko. – Potrzebujemy czegoś innego. Unikat.

- Jestem tu tylko gościem od kawy i posyłek – podniósł ręce w poddańczym geście. – A gdybym nie był twoim kumplem, pewnie przyznałbym ci rację, ale czytałem ten kawałek i wydaje się w porządku.

- W porządku, to nie to samo co genialny – podniósł wzrok na przyjaciela. – A gdybym nie był twoim szefem, kazałbym ci iść w pizdu z twoim kunsztem, ale obowiązują mnie pewne zasady.

- Za późno, szefuniu - czarnowłosy zaśmiał się, zabierając podstawkę i filiżankę z niedopitym expresso. – Chcesz coś jeszcze, czy kończysz na dziś?

– Zaraz wychodzę – przeciągnął się, spoglądając na zegar na ekranie swojego laptopa. - Muszę odebrać Leo ze szkoły.

- Więc do jutra – chłopak zasalutował, kierując się do wyjścia.

- Trzymaj się.

Pomimo wyczerpania, Harry postanowił napisać szybkiego meila do menadżera Rity Ory. Utwór promujący jej dziewiątą płytę studyjną zapowiadał się obiecująco. Skromnie rzecz ujmując, dzięki samemu Harry’emu, który z niespotykaną pedantycznością oszlifował piosenkę na prawdziwy diament.

Nerwowe pukanie przerwało ciszę panującą w małym pokoju na ósmym piętrze okazałego budynku.

Z punktu widzenia postronnego obserwatora, zabawne, jak jeden epizod może odmienić nasze życie na zawsze, a my, biedni ludzie, w natłoku zajęć i obowiązków, nawet nie zdajemy sobie z tego sprawy.

- Czego zapomnia… - przeniósł szmaragdowe tęczówki na drzwi gabinetu. – Oh, wybacz, myślałem, że to Adam.

- Jasne,jasne… – rzucił blondyn, zamykając za sobą. Emanował lekkim zdenerwowaniem, co rusz przygładzając kołnierzyk białej koszuli. – Mam pewną sprawę.

- To pilne? Akurat skończyłem pracę.

- Daj mi sekundkę, proszę – kocie spojrzenie szarych oczu przekupiło go.

- Byle szybko – westchnął, wyłączając komputer.

- Mój dobry kolega…

- Stop – przerwał mu spokojnie, narzucając dżinsową kurtkę. – Nie chcę być niemiły, ale chyba wyraziłem się jasno, gdy zatrudniłem cię na to stanowisko. Nic po znajomości.

- To nie tak, panie Styles – obronił się szybko. – Niech pan potraktuje go jako kolejną potencjalną receptę na sukces. Po prostu muszę wiedzieć, czy jest sens, by tu przyjeżdżał. Ma ciężką sytuację rodzinną, a bilety drożeją.

- Do rzeczy, Ratliff, do rzeczy – poganiał go, gasząc światło i opuszczając pomieszczenie.

- To naprawdę zdolny facet! – podniósł głos. – Przepraszam. Ja…

- Okej, daj mi to.

- Ale ja…

- Obiecuję, przejrzę to w domu. Daj mi jego CV, czy co tam trzymasz – wyciągnął dłoń, aby zatrzymać drzwi zamykającej się windy.

Mężczyzna zawahał się, lecz w końcu podał mu papiery, rezygnując z dalszych wyjaśnień.

- Miłego wieczoru, panie Styles.

- Wzajemnie.

Niedbale spakował teczkę z resztą dokumentów. Oparł głowę o lustro, poddając się uczuciu, jakby serce postanowiło odczepić się od narządów krwionośnych  i zrobić sobie małą wycieczkę w stronę podbrzusza.

- Nie znoszę wind – przymknął powieki, starając się przyćmić skurcze żołądka.

Kiedy wreszcie znalazł się na poziomie podziemnego parkingu, z ulgą wyszedł z ciasnego pomieszczenia. Kluczykiem znalezionym w kieszeni jeansów odblokował zaparkowany niedaleko czarny sedan. Wsiadł do środka, a odpaliwszy silnik, włączył się do ruchu, zostawiając za sobą nowoczesną siedzibę „CER”.

Droga nie zajęła mu wiele czasu. Już po paru minutach zatrzymał się przed piętrowym domkiem pomalowanym w zielono-białe pasy.

Wszedł do środka, skinieniem witając dziewczynkę na dyżurze, która zadała mu standardowe pytanie.

- Leonard Styles?

- Wciąż ten sam – odwzajemniła jego uśmiech, po czym pobiegła do sali pięciolatków.

Kędzierzawy malec w mgnieniu oka zjawił się u jego boku.

- Cześć, mały mężczyzno! – wziął chłopca na ręce, idąc w kierunku szatni. – Jak minął ci dzień?

- Świetnie. Byliśmy na spacerze. Zbieraliśmy kasztany, liście i żołędzie, a teraz sklejaliśmy z nich takie śmieszne ludziki. Jak wyschną, to jutro je przyniosę, żebyś zobaczył. Zrobiłem Power Rangersa! Nawet pomalowałem go na czerwono, żeby był bardziej wiarygodny.

- Wow! Koniecznie muszę go obejrzeć! – uwielbiał te szczegółowe relacje. Sposób, w jaki jego syn ekscytował się drobnymi rzeczami, zawsze poprawiał mu humor. Po zmianie obuwia i tradycyjnym podziwianiu ściany z rysunkami, w końcu znaleźli się w samochodzie.

- Jedziemy po mamę?

- Nie, wróci późno, ma mnóstwo pracy. 

Malec zamyślił się na moment. – Wczoraj ty, dzisiaj mama. Unikacie się?

Harry zagryzł wargę. Nie znosił kłamać, ale jeszcze bardziej nienawidził, kiedy jego nieudane pożycie małżeńskie odbijało się na niewinnym Leo.

- No coś ty. Po prostu… - zająknął się. – Po prostu ostatnio tak się dzieje i nie możemy nic na to poradzić. Dorośli muszą się pogodzić z obowiązkami.

Chłopczyk zamilkł, jednak szerokie bruzdy na jego czole, dostrzegalne dla Harry’ego dzięki lusterku wstecznemu, nie wróżyły niczego dobrego. Reszta drogi upłynęła na rozmowie o względnie powszednich tematach, niezahaczających o drażliwą kwestię Judith.

Po dotarciu do domu, Harry przygotował szybki obiad dla syna, sam zadowoliwszy się szklanką soku pomarańczowego. Ciężki okres w studiu neutralizował apetyt, a myśli nieustannie krążyły wokół tekstów czekających na korektę bądź odrzucenie. 

Odstawił naczynia do zmywarki, po czym zajrzał do salonu. Leo leżał na kanapie z książką, zachłannie studiując każde słowo. Dopiero uczył się czytać, więc skupiając swoją uwagę na opowiadaniu, całkowicie wyłączał się na wszelkie bodźce zewnętrzne. Grający telewizor kompletnie mu nie przeszkadzał.

Korzystając z chwili dla siebie, Harry rozsiadł się przy stole w kuchni, kartkując „zadanie domowe” na dziś. Treść paru aktówek wydawała się nawet interesująca, lecz stawiając je na tle pozostałych spraw, nad którymi obecnie pracował, nie wyróżniały się niczym nadzwyczajnym.

Po godzinie mordęgi z niejakim „Burining castle” Jamie’go Foxx’a, odrzucił go w końcu na bok. Z mieszanki słów i zdań nie dało się wyciągnąć nic, co przyzwoicie układałoby się z jakąkolwiek linią melodyczną.

Będąc na skraju poddania się, rzucił okiem na teczkę „po znajomości”. Kuszony nieodpartą ciekawością, wziął ją do rąk. Wnętrze nie okazało się nadzwyczaj zaskakujące. Życiorys, nie zwrócił nań większej uwagi, parę kompozycji gitarowych, dwie na pianinie i jeden tekst. Zmarszczył brwi, koncentrując się nad utworem zatytułowanym „Skin”. Szczególnie jeden fragment złapał go za serce, co zazwyczaj nie miało miejsca. Sprawdzane materiały traktował bezwiednie, jako coś, co musi zrobić dla ludzi, lecz wśród nich nigdy nie widział siebie.

„Cause they don’t even know you,

 All they see is scars.
 They don’t see the angel,

 Living in your heart.”*

- Tato?   

- Hmm?

- Zgłodniałem.

Harry przetarł zmęczone spojówki, kierując wzrok za okno.

- Już tak późno? – zdziwił się. – Zaraz zrobię kolację – podniósł się z krzesła. Nim otworzył lodówkę, sprawdził swoją komórkę. Migająca koperta, zajmująca połowę ekranu, informowała o nowej wiadomości tekstowej.

Odwiedzam Louis’ego w sobotę. Może masz ochotę pójść ze mną?

Długo zastanawiał się nad odpowiedzią. Nie złożył mu wizyty od wielu tygodni. Pomimo dręczącego poczucia winy, wiedział, że tak jest lepiej. A przynajmniej miał taką nadzieję. Targany emocjami i chęcią spotkania przyjaciela, wystukał tekst na klawiaturze interaktywnej.

O 17.00 pod bramą. Będę czekał.

- Tatooooo!

- Już, już!

Włożył chleb do tostera i włączył czajnik. W międzyczasie wysyłał jeszcze jednego SMS’a.

Nic po znajomości, ale powiadom kolegę, że bardzo chętnie się z nim spotkam.

* Fragment piosenki nie został przeze mnie wymyślony. Aż tak kreatywna nie jestem. Odprowadzam do http://www.youtube.com/watch?v=4M5lZdwOicw.